Do you know that place between being asleep and awake, where you still remember your dreams? That’s where I’ll always love, that’s where I’ll always wait for you…
Tinkerbell (Hook)
Toen Rava Dette geboren werd, kreeg ik de laatste kaart die mijn moeder had geschreven. Geschreven voor het moment waarop ik mama was geworden. Yus had de kaart al die tijd bewaard. Ze eindigde met: ‘Oma Det stuurt engelenzang en fonkelende sterren, ga maar lekker slapen.’ Ik krijg er nog steeds kippenvel van…
Voor mijn gevoel staat mijn moeder gewoon in de keuken iets heerlijks te bakken, fietst ze rond met fietstassen volgeladen met boomstronken om nieuwe creaties van te maken, zit ze schilderend achter de tafel of struint ze rommelmarkten af. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze er niet meer is. Dat ze Rava nooit zal vasthouden in dit leven. Dat Rava haar alleen zal kennen van mijn en onze verhalen, haar stem enkel zal kennen van de sprookjes die mijn moeder voor haar opgenomen heeft de laatste weken op aarde. Verdriet en ook dankbaarheid, wisselen elkaar af. Verdriet van dat immense gemis, dankbaar omdat zij mijn moeder is. Rava’s liefste Oma Det!
hellobettyblogt 
Wat lief van jouw moeder, en hoe bijzonder is het dat je haar nog sprookjes kan horen vertellen? wat een dierbare herinnering!
Mooi beeld van je moeder zet je hierbij neer.
Kan mij je gemis en! dankbaarheid voorstellen.
Daar moet ik even een traantje om laten….zooo mooi.
Wat een fantastische herinnering moet dat voor jou en later voor je dochtertje zijn. Moms are the best!
Sterkte meiske, niet gemakkelijk hè. Bij mij is mijn vader al meer dan 30 jaar dood, maar toch heb ik het rond de geboorte van Lola extra moeilijk gehad. Wou dat ik ook een bandje met zijn stem erop had…
Lief van je! En jeetje, 30 jaar zonder je papa. Wat was je jong toen je afscheid moest nemen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je een bandje zou willen hebben. Een stem is zo moeilijk terug te halen op de een of andere manier. Als ik luister is ze heel dichtbij… Ook liefs voor jou
Hoe mooi geschreven… en in beelden gevat (!)…
En hier krijg ik dan weer kippenvel van….prachtig geschreven.
Wat lijk je op je moeder – tenminste, ik ga ervan uit dat dat je moeder is, op de bovenste foto.
Ik denk ook heel vaak dat mijn moeder met haar fiets de tuin in komt, ofmet haar autootje de straat in….op zulke momenten is mijn moeder heel dichtbij!
Dankjewel Daphne! En inderdaad, de bovenste foto is mijn moeder.
Gek toch, dat je dat gevoel kunt hebben alsof ze er nog is. En tegelijkertijd heel ver weg is. Ik kan het niet bevatten, denk dat ik dat misschien wel nooit zal kunnen omdat het zo ongrijpbaar is.
Ik lees dit mooie stukje nu pas. Word er stil van. Wat mooi…
Dank je Nanda, lief van je!